Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2008

Έγινε και αυτό...
Σε μια επίδειξη αυθαιρεσίας και καταστολής, αστυνομικοί του τμήματος Αλίμου, σταμάτησαν μέλη του Δ.Σ. του συλλόγου Αρκάδων Αλίμου "Ο Πάνας" την ώρα που αναρτούσαν πανώ που καλούσε στην αυριανή εκδήλωση (29/11) αφιέρωμα στο μεγάλο Αρκάδα ποιητή Νίκο Γκάτσο.
Τους απαγόρευσαν να αναρτήσουν το πανώ και αφού τους ζήτησαν τα στοιχεία τους, τους ανακοίνωσαν ότι θα τους υποβάλλουν ...μήνυση. Σημειωτέον ότι ανάμεσα στα μέλη του Δ.Σ. ήταν και αντιδήμαρχος του Αλίμου. Καταδικάζουμε απερίφραστα το περιστατικό, το οποίο εντάσσεται στις προσπάθειες που γίνονται για παρεμπόδιση της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών. Δηλαδή αύριο που θα κάνουμε αφισοκόλληση για την απεργία της 10/12 τι θα κάνουν; Θα μας σύρουν όλους στο αστυνομικό τμήμα;
Όπως και νάναι να ξέρουν ότι τέτοιες ενέργειες ποτέ δεν σταμάτησαν, ούτε και στο μέλλον θα σταματήσουν την προσπάθεια ενημέρωσης των εργαζόμενων με κάθε πρόσφορο τρόπο. Είναι βαθιά γελασμένοι οι υποκινητές τέτοιων ενεργειών αν νομίζουν ότι θα σταματήσουμε.
Τη Δευτέρα 1/12 η Αγωνιστική Δημοκρατική Ενότητα θα υποβάλλει ψήφισμα καταδίκης της αστυνομικής αυθαιρεσίας και καταστολής, το οποίο θα απαιτήσουμε να ψηφιστεί ομόφωνα από όλες τις παρατάξεις. Ο κάθε ένας δημοτικός σύμβουλος θα κριθεί από τη στάση του.
Θα επανέλθουμε...

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008

Ανακοίνωση Επιτροπής Ειρήνης Αλίμου

Επιτροπή Ειρήνης Αλίμου
Δωδεκανήσου 57 Άλιμος ● τηλ. 210-9959553

Φίλοι και Φίλες


Ο μεγαλύτερος εχθρός της Ειρήνης, της Ασφάλειας, της Ανεξαρτησίας και κυριαρχίας των λαών, όπως έχει αποδειχτεί, είναι το ΝΑΤΟ.

Η εξηντάχρονη πορεία του, δεν αφήνει καμία αμφιβολία γι’ αυτό. Ολόκληρη η ανθρωπότητα βιώνει την κλιμακούμενη και αχαλίνωτη επιθετικότητα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής.

Το ΝΑΤΟ διευρύνεται στα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη.

Οι υπογραφές μεταξύ των κυβερνήσεων ΗΠΑ και ΤΣΕΧΙΑΣ – ΠΟΛΩΝΙΑΣ για την δημιουργία βάσεων αντιπυραυλικής ασπίδας, συνιστούν κλιμάκωση της στρατικοποίησης της Ευρώπης και φυσικά αποτελούν επικίνδυνη εξέλιξη για το μέλλον των λαών της.

Και η Ελληνική κυβέρνηση; Πώς αντιδρά; Όχι μόνο δεν αντιδρά αλλά συμμετέχει πλήρως στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και στους στρατούς κατοχής του ΝΑΤΟ, εμπλέκοντας την χώρα στους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς των ιμπεριαλιστών. Οι ευθύνες των μέχρι τώρα ελληνικών κυβερνήσεων είναι τεράστιες.

Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΙΡΗΝΗΣ ΑΛΙΜΟΥ καλεί κάθε προβληματισμένο και ανήσυχο άνθρωπο να δυναμώσει την φωνή του και να στείλει όσο γίνεται πιο δυνατά το μήνυμα της πάλης ενάντια στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό.

Να διατρανώσει την επιθυμία του για έναν κόσμο ειρηνικό όπου οι λαοί θα αποφασίζουν μόνοι για το μέλλον τους.


Νοέμβρης 2008

Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2008


Ο Σύνδεσμος Αρκάδων Αλίμου "Ο Πάνας" διοργανώνει εκδήλωση αφιέρωμα στο μεγάλο Αρκάδα ποιητή (από την Ασέα Γορτυνίας) Νίκο Γκάτσο. Το αφιέρωμα περιλαμβάνει ομιλία για το έργο του και συναυλία με επιλογή τραγουδιών από τα μελοποιημένα ποιήματά του.
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2008 στις 19:00 στο Θέατρο "Κάρολος Κούν" στην οδό θησείου 6 στον Άλιμο.

Ένα μικρό δείγμα...

Χασάπικο 40
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Δήμητρα Γαλάνη

Ήλιε μου ήλιε μου βασιλιά μου
μη μ' αφήνεις σήμερα
συννεφιά συννεφιά στην καρδιά μου
στο κορμί μου σίδερα

Αγόρι ματωμένο θεριά σε ζώσανε
χαράματα σε πήραν και σε σταυρώσανε

Ήλιε μου ήλιε μου βασιλιά μου
πες μου τι μου ζήλεψες
φώτισες μια στιγμή την καρδιά μου
κι ύστερα βασίλεψες

Αγόρι ματωμένο θεριά σε ζώσανε
χαράματα σε πήραν και σε σταυρώσανε

Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2008

Ιδιωτικοποίηση τομέα καθαριότητας

Χωρίς να «αισθανθούμε καμία έκπληξη» πληροφορηθήκαμε την απόφαση του Δ.Σ. της ΚΕΔΚΕ να προωθήσει τροπολογία στη Βουλή με την οποία παρέχεται το δικαίωμα στους Δήμους να αναθέτουν την αρμοδιότητα της καθαριότητας είτε σε φυσικά ή Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου, είτε σε δημοτικές επιχειρήσεις.
Λέμε ότι δεν αισθανθήκαμε καμία έκπληξη καθώς είναι γνωστή η πολιτική κατεύθυνση του Δ.Σ. της ΚΕΔΚΕ. Πλήρης υποταγή στις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των κυβερνήσεων για πλήρη ιδιωτικοποίηση των παρεχόμενων από τους Δήμους υπηρεσιών. Πως θα μπορούσε άλλωστε να γίνει αλλιώς αφού η πλειοψηφία του Δ.Σ. της ΚΕΔΚΕ (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ) εδώ και χρόνια αλλά και καθημερινά στηρίζει όλες τις αντιλαϊκές και αντεργατικές πολιτικές.
Το πρόβλημα βέβαια δεν βρίσκεται μόνο στην ΚΕΔΚΕ και στο γνωστό ρόλο της. Βρίσκεται επίσης στους Δημάρχους εκείνους που δεν αρθρώνουν ούτε λέξη υπεράσπισης του δημόσιου χαρακτήρα των υπηρεσιών καθαριότητας. Ούτε και αυτοί βέβαια θα μπορούσαν να κάνουν αλλιώς, αφού πιστοί στις επιλογές των κομμάτων τους βάζουν το “χέρι” τους για να περάσουν και αυτές οι αντεργατικές ρυθμίσεις. Το ίδιο δεν έκαναν άλλωστε και στο θέμα των συμβασιούχων, το ίδιο δεν έκαναν όταν χάρισαν στην κυβέρνηση το μεγαλύτερο μέρος των παρακρατημένων εσόδων των Δήμων, το ίδιο δεν έκαναν όταν αποδέχονταν συνεχώς νέες αρμοδιότητες χωρίς τους απαραίτητους για τη λειτουργία τους πόρους με συνέπεια την υπερχρέωση του Δήμου και την επιβολή νέων φόρων;
Οι εργαζόμενοι όμως δεν επιτρέπεται να συναινέσουν στη νέα αντεργατική και αντιλαϊκή επίθεση ΚΕΔΚΕ, Δημάρχων και Κυβέρνησης.
Είναι αναγκαίο σήμερα με τον πιο αποφασιστικό τρόπο να δοθεί απάντηση. Συμβιβασμοί και μοιρολατρίες δεν συγχωρούνται.
Σήμερα αποκτούν τραγική επικαιρότητα οι θέσεις της παράταξής μας της ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ. Επανειλημμένα, με κάθε ευκαιρία, τονίζουμε ότι Δημοτικές αρχές που στηρίζονται από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ, δεν θέλουν να διαφυλαχτεί ο δημόσιος και κοινωνικός χαρακτήρας των παρεχόμενων από τους Δήμους υπηρεσιών. Έρχεται σε αντίθεση με την πολιτική των κομμάτων τους. Πολιτική που ανάμεσα στα άλλα αντεργατικά και αντιλαϊκά παραδίνει σήμερα την καθαριότητα στο μεγάλο κεφάλαιο και στους εργολάβους. Βγάλτε τα συμπεράσματά σας.

Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2008

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
Ο ποιητής κάθε Πρωτομαγιάς του 20ού αιώνα

«Να με θυμόσαστε - είπε. Χιλιάδες χιλιόμετρα περπάτησα/ χωρίς ψωμί, χωρίς νερό, πάνω σε πέτρες κι αγκάθια,/ για να σας φέρω ψωμί και νερό και τριαντάφυλλα. Την ομορφιά/ ποτές μου δεν την πρόδωσα. Όλο το βιος μου το μοίρασα δίκαια./ Μερτικό εγώ δεν κράτησα. Πάμπτωχος. Μ' ένα κρινάκι του αγρού/ τις πιο άγριες νύχτες μας φώτισα. Να με θυμάστε» (ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ)



Με τον Χαρίλαο Φλωράκη στο Φεστιβάλ ΚΝΕ - ΟΔΗΓΗΤΗ (1989)
Να τον θυμόμαστε, γιατί πολύ αγάπησε τον Κόσμο και την Ποίηση. Γιατί δίδαξε ήθος, αξίες, θέση ζωής. Γιατί ευλόγησε τον έρωτα, την ομορφιά, την αρμονία, την επανάσταση. Στους δύσκολους αυτούς καιρούς, νοσταλγούμε συχνά τον Γιάννη Ρίτσο, καθώς εκείνος, περισσότερο από όλους, ήξερε να παρηγορεί με την πίστη του στη δύναμη της ποίησης. Και μια στιγμή ακόμη αν αισθανθείς ότι τα επιτεύγματα του ανθρώπου είναι σημαντικότερα από τις καταστροφές που αυτός προκαλεί, ότι μπορούν να είναι αιώνια, έχεις διατηρήσει τη δύναμη να αντιστέκεσαι, ίσως για πάντα.

Ο πιο πολυδιαβασμένος ποιητής

Ο Γιάννης Ρίτσος είναι σήμερα ο ποιητής που έχει διαβαστεί από τους περισσότερους Ελληνες. Περίπου ένα εκατομμύριο αντίτυπα των έργων του έχουν πουληθεί από τη δεκαετία του '30 έως τώρα, με έμφαση στις τελευταίες δεκαετίες. Αριθμός που σε κάνει να συλλογίζεσαι ότι, αν όχι αρκετά, τουλάχιστον μερικά βιβλία του πρέπει να βρίσκονται σε κάθε σπίτι - γεγονός που δεν έχει συμβεί με κανέναν άλλον ποιητή. Ηταν, όμως, ποτέ ο ποιητής που έχει απασχολήσει όσο κανένας την Κριτική; Είναι σήμερα;

Εννιάμισι χρόνια μετά το θάνατό του, το έργο του πορεύεται, όπως όλα τα έργα των δημιουργών που ταξιδεύουν ασυνόδευτα από τη φυσική παρουσία τους. Ο χρόνος που χρειάζεται για να διαγνωσθεί, εκ του ασφαλούς, κατά πόσο το έργο του Ρίτσου θα αντέξει στο χρόνο, είναι ακόμα μακρύς. Ισως θα πρέπει να «ξεχαστεί» κι άλλο μέχρι να «ανακαλυφθεί» ξανά. Ισως άλλοι, απρόβλεπτοι παράγοντες, να συμβάλουν προς τη μια ή προς την άλλη εξέλιξη. Ισως, τέλος, η αδιαμφισβήτητη αξία του να το κάνει, ώστε να ξεπεράσει τη συνωμοσία σιωπής που εξυφαίνεται γύρω του.


Ο Γ. Ρίτσος μπροστά στο πατρικό του σπίτι στη Μονεμβάσια (1984)
Η αναφορά στη λέξη συνωμοσία γίνεται συνειδητά, και όχι για να κάνουμε κυνήγι μαγισσών. Μα, δεν μπορούμε και να παραβλέψουμε τις αιτίες. Πως οι φίλοι και οι εχθροί τον θεωρούν κομμουνιστή, πράγμα που τους κάνει να τον αντιμετωπίζουν εξαρχής με μια ετικέτα, η οποία λειτουργεί αλλιώς στην κάθε πλευρά. Και πως το έργο του έχει μεγάλη έκταση. Που δεν αποτρέπει τον αφοσιωμένο λάτρη της ποίησής του. Ολους τους υπόλοιπους, όμως;


Ο Γιάννης Ρίτσος δεν προσήλθε στην Αριστερά με τις αποσκευές της συμβατικότητας. Συντάχθηκε με το κομμουνιστικό κίνημα στην εξαιρετικά δύσκολη δεκαετία του '30, αφού πριν, στα σανατόρια απ' τα οποία πέρασε (ως άπορος, αυτός, το πρώην αρχοντόπουλο), σπούδασε τις μαρξιστικές ιδέες και συγχρωτίστηκε με τους επαναστατημένους της εποχής.

Ο Γ. Ρίτσος εξεγειρόταν σε όλη του τη ζωή κατά της αδικίας, με το γόνιμο τρόπο του ανυπότακτου. Ηταν εναντίον της εξουσίας, όσο κι αν του στοίχισε αυτό. Πιστός στην κομμουνιστική ιδεολογία του και ασυμβίβαστος, αρνούνταν ό,τι καταστρέφει και υποβαθμίζει τη ζωή και υπηρετούσε ό,τι την έκανε να αξίζει.
Η ανιδιοτέλεια της ποίησής του

Σε καιρούς που το πρόσωπο της Επανάστασης προβάλλει μερικές φορές χαρακωμένο, ίσως οι επαναστατικές του δημιουργίες να μη συνεγείρουν όπως παλιά. Κι όμως. Πάντοτε, υπάρχει το δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης. Αυτό που παρουσιάζει την ανθρώπινη αγωνία του ποιητή. Την ωραιότητα της πίστης του. Την ανιδιοτέλειά του. Την ποιητική του. Πιστεύει κανείς ή όχι στα οράματα του Γιάννη Ρίτσου, αρκεί η συναίσθηση ότι ο κόσμος του ήταν ένας κόσμος, για τον οποίο «γίνεσαι ικανός να πεθάνεις», όπως σημείωνε ο Τάσος Λειβαδίτης, για να συγκινηθείς. Κι εν πάση περιπτώσει, η δημιουργία του είναι πολυσήμαντη, δεν περιστρέφεται όλη γύρω από έναν άξονα.


Σε έκθεση εικαστικών έργων του (29/1/1989)
Οι αστοί - με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, όπως του Παντελή Πρεβελάκη - δεν του συγχώρησαν ποτέ την ιδεολογική και πολιτική ένταξή του. Αυτή είναι η πρώτη εμμονή τους. Δεν του συγχωρούν και σήμερα ότι δεν είχε αμφιβολίες και, ταυτοχρόνως, ότι «στράτευσε» μέρος της ποιητικής του δραστηριότητας στις αξίες της Επανάστασης. Δεν αντιμετωπίζουν το έργο του στην ολότητά του.

Δέχονται έναν Ρίτσο διαφορετικό από αυτόν που είναι στην πραγματικότητα. Παραλείπουν να ασχοληθούν με το Ολον του έργου του (οι φωτεινές εξαιρέσεις υπάρχουν, αλλά δεν είναι, αριθμητικά, αντάξιες ενός τέτοιου έργου). Ανακρίβεια;

Θυμήθηκε κανείς, πως πέρσι, την Πρωτομαγιά, συμπληρώθηκαν τα ενενήντα χρόνια από τη γέννηση του ποιητή; Θα θυμηθεί κάποιος ότι φέτος, την Πρωτομαγιά ακριβώς, συμπληρώνονται 91, κι ας μην είναι στρογγυλή η επέτειος; Ας το σκεφτεί τουλάχιστον ο καθένας από μας και ας του αποδώσει τις τιμές που του αξίζουν, με το να βυθιστεί, έστω και για λίγο, στο «σώμα» της ποίησής του.
Η «οφειλή» των συντρόφων του

Δε θα έλεγε κανείς πως και οι σύντροφοι ξέρουν καλά το έργο του. Πως είναι σε θέση να το υπερασπίσουν, να το προασπίσουν, να το διαδώσουν, όπως του αξίζει. Οσο ο ποιητής βρισκόταν ανάμεσά μας, συγκινούνταν πολύ να τον γνωρίζουν με τις δυο του ιδιότητες και μόνο (του συντρόφου και του ποιητή), κι ας μην το ξέρουνε καλά καλά - γιατί τον αποδέχονται - αν και η αποδοχή αυτή ήταν πλήρης. Τώρα, όμως; Φτάνει αυτό; Δεν ήρθε ο καιρός να σκύψουμε και πάλι στο έργο του, να το μελετήσουμε, να το κατανοήσουμε, να μας συνεγείρει;


Ο ποιητής σε εκδήλωση που οργάνωσε το ΚΚΕ, προς τιμή των 80 χρόνων του, στις 8/5/1989
Η δεύτερη εμμονή των αστών είναι και η πλέον διαδεδομένη. «Εγραφε πολλά», ακούς. Και υπονοούν ότι η ποσότητα δε συμβαδίζει με την ποιότητα. Κι ακόμα: «δεν έσκιζε», επιμένουν, κι ας ξέρουν - και οφείλουν όσοι μιλούν γι' αυτό να ξέρουν - ότι έσκισε, κι έκαψε δεκάδες έργων και εκατοντάδες σελίδων.


Ο Ρίτσος σμίλεψε την ασπίδα της ποίησης («ωραία ασπίδα, πιο ωραία ακόμα κι απ' του Αχιλλέα») πιο πολύ από τη μέθη της δημιουργίας. Η ποίηση για κείνον ήταν πράξη έρωτα, απαραίτητη τροφός, συνοδός, σύντροφος. Εγραφε «από ανάγκη», μένοντας πολύ συχνά ξάγρυπνος, πεινασμένος, διψασμένος, δουλεύοντας δέκα, δώδεκα και μερικές φορές δεκαοκτώ και είκοσι ώρες το εικοσιτετράωρο. Περηφανευόταν αυτός «ο πολυγράφος, ο ακόρεστος» για την παραγωγή του, φέρνοντας πάντοτε παράδειγμα τον Σοφοκλή, τον Αισχύλο και τον Ευριπίδη. Αγαπούσε πολύ ωστόσο και τον Καβάφη, με τα 154 μόλις ποιήματα.

Ποιητής ήταν και όταν δεν έγραφε. Παρατηρούσε, σε θέση μάχης πάντα και ποτέ σε θέση ανάπαυσης, μήπως και χάσει το απειροελάχιστο χρώμα από τα πράγματα. Εκανε ατέρμονες αγώνες δρόμου για να αιχμαλωτίσει τη στιγμή, λαχταρούσε μη και δεν την αθανατίσει. Μέσω της ποίησης, προσελάμβανε τα πάντα, μέσω αυτής ήθελε και να τα μοιράζεται («το πιο βαρύ φορτίο είναι το φως που δεν μπορούμε να το δώσουμε»).

Ηταν, λοιπόν, όλα τα ποιήματα του Γιάννη Ρίτσου ισάξια; Κανείς δεν το ισχυρίζεται αυτό. Ομως, όλα είναι απαραίτητα για να συγκροτήσουμε σωστά το σώμα της Ποιητικής του. Να δούμε τις κάμψεις και τις ανόδους της. Να παρατηρήσουμε τις αλλαγές και τις στροφές που κάνει. Κι αν τέλος πάντων για τον αμύητο αναγνώστη χρειάζεται ίσως μια ανθολογία (καλό θα έκανε στο έργο του ποιητή μια σοβαρή ανθολόγηση ή και περισσότερες, από ανθρώπους όμως που ασχολούνται χρόνια με αυτό), για τον μελετητή δεν είναι απαραίτητη. Αν δεν ξέρεις το όλον, δεν μπορείς να ασχοληθείς με το μέρος.
Παρηγορητής του κόσμου

Ο Γιάννης Ρίτσος, αυτός ο «απαρηγόρητος παρηγορητής του κόσμου», πρόσφερε παραμυθία σε πολλούς από μας αμέτρητες φορές. Κι όσο κι αν είναι δυστύχημα που στα τελευταία χρόνια όλο και σπανιότερα διαβάζουμε κάτι για τον ποιητή (με την έννοια ότι όσα γράφονται συνήθως βοηθούν στην εκ νέου ανακάλυψη ή και στην καλύτερη γνωριμία), έρχονται πολλές νέες γενιές, που πιστεύουν στον Ερωτα και στην Επανάσταση και που «δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό».

Οταν φτάνεις να αισθάνεσαι την ανάγκη πως πρέπει «να λες: ουρανός. Κι ας μην είναι», τότε ο Γιάννης Ρίτσος είναι έτοιμος να μπει στην ψυχή σου. Και, δεν μπορεί, κάπου θα συναντηθείτε.

Θα συναντηθείτε στις δύσκολες κορφές και στα μονοπάτια του αγώνα, εκεί όπου έδωσε τις ωραιότερες μάχες για να επικρατήσει το Δίκιο. Θα συναντηθείτε στην καθημερινότητα, που πάντα την αντιμετώπιζε σαν κάτι το ξεχωριστό. Θα διασταυρωθούν οι σκέψεις σας για τον Κόσμο, για τα Πράγματα, για την Ελευθερία. Θα συγκινηθείτε με τις επιλογές του, με τα μεγαλοφυή του πετάγματα, με τις σταθερές του και με τις αμφιβολίες του. Θα συμφωνήσετε μαζί του, πως εκείνο «που επιζεί του θανάτου σου είναι αυτό που στερήθηκες στη ζωή σου» («Γραφή Τυφλού»). Θα επαναλάβετε με πείσμα: «Ζωή - ένα τραύμα στην ανυπαρξία» («Πέτρες - Επαναλήψεις - Κιγκλίδωμα»). Και θα θαυμάσετε τον τρόπο, με τον οποίο τα έλεγε όλα. Ενδεικτικό μονάχα, το ποίημα «Πραγματικά χέρια» από τη «Γραφή Τυφλού», γραμμένο μέσα στη χούντα:

«Αυτός που χάθηκε ανεξήγητα ένα απόγευμα (ίσως/ και να τον πήραν) είχε αφήσει στο τραπέζι της κουζίνας/ τα μάλλινα γάντια του σα δυο κομμένα χέρια/ αναίμακτα, αδιαμαρτύρητα, γαλήνια, ή μάλλον/ σαν τα ίδια του τα χέρια, λίγο πρησμένα, γεμισμένα/ με το χλιαρόν αέρα μιας πανάρχαιης υπομονής. Εκεί,/ ανάμεσα στα χαλαρά, μάλλινα δάχτυλα,/ βάζουμε πότε - πότε μια φέτα ψωμί, ένα λουλούδι/ ή το ποτήρι του κρασιού μας, ξέροντας καθησυχαστικά/ ότι στα γάντια τουλάχιστον δεν μπαίνουν χειροπέδες».

Στα δικά του χέρια πάντως, όσες φορές κι αν τις φόρεσαν, ήταν σαν να μην υπήρχαν. Συνέχισε να γράφει όπως αισθανόταν, με την ωραία βεβαιότητα: «αυτό το χαμόγελο κι αυτόν τον ουρανό, δεν μπορούν να μας τα πάρουν». Και ποτέ δεν μπόρεσαν.

Αντιγόνη ΚΑΡΑΤΑΣΟΥ
Από αφιέρωμα του Ριζοσπάστη 29-30/04/2000